TITAN vel TITANUS

TITAN, vel TITANUS

Caeli et Vestae filius, frater Saturni natu maior, ad quem quamvis paternae hereditatis ius pertineret, quoniam tamen matrem et sororem in Saturnum propensiores esle sentiebat, suo illi iure eâ lege cessit, ne quam sobolem masculam educaret, sed caeli imperium ad liberos suos rediret. Verum cum postea Opis dolô factum intelligeret, ut primum Iuppiter, deinde Neptunus et Pluto clam eslent educati, eâque viâ liberos suos avitâ successione deiectos videret, una cum filiis suis Titanibus bellum adversus fratrem suscepit, cuius exitus is fuit, ut victus praeliô Saturnus, una cum matre, et sorore in hostium manus pervenerit, arctissimaeque custodiae fuerit inclusus, donec adultus Iuppiter, victis Titanibus, eum liberavit. Ponitur aliquando pro Sole. Ovid. l. 1. Met. v. 10.

Nullus adhuc mundo praebebat lumina Titan.

Iuvenalis Titanem posuisse videtur pro Prometheo, Sat. 14. v. 35.

E meliore luto finxit praecordia Titan.

Hesysch. Τιτὰν, παιδεραςὴς, καὶ τὸ τȏυ Α᾿ντιχρίςου ὄνομα. Sed posteriore modô sumptum vocabulum scriberetur Τείταν, ut adpleatur numerus 666. qui in Apocalypsi notatur, ut numerus Bestiae, vel Antichristi. Palmerius. Hinc Titanius, ut Titania castra apud Virg. l. 6. Aen. v. 725. et Titania bella apud Sil. Italicum, l. 12. v. 725. Item Titaniacus; Ovid. l. 7. Met. v. 398.

Hinc Titaniacis ablata draconibus, intrat

Palladias arces. ----- -----

Item Titanicus. Unde proverb. Τιτανῶδες βλέπειν Titanicum tueri. Vide Natal. Com. l. 6. c. 20, Nic. Lloyd.